1st

Myślisz, że wspom­nienie roz­bi­te na ty­siąc ka­wałków przes­ta­je być wspom­nieniem?

 A może ma się wte­dy za­miast jed­ne­go ty­siąc wspom­nień?
 Jeśli tak, to myślisz, że te­raz każde z te­go ty­siąca będzie bo­lało z osobna?
(Janusz Leon Wiśniewski)

          Ból. Smutek. Żal. Rozczarowanie. Przygnębienie. Złość. Depresja.
   Nic innego od kilku miesięcy nie czułam. Bo co może czuć ktoś, kto już nigdy nie spełni swoich marzeń? Bo co może czuć ktoś, kto już nigdy nie odniesie żadnego sukcesu? Bo co może czuć ktoś, kto na zawsze musiał porzucić swoje pasje? Bo co może czuć ktoś, kto doskonale wie, że jest na świecie osoba która pragnie jego śmierci? 
    Od ponad pięciu miesięcy na mojej twarzy nie zagościł nawet nikły cień uśmiechu. Każdego dnia zadawałam sobie jedno pytanie: dlaczego ja? Nie znałam odpowiedzi, nie przypuszczałam, komu tak bardzo zależało na zniszczeniu mnie. Nic. Pustka. Zero wyobrażeń. Zero domysłów.

***


  Niechętnie podniosłam się z łóżka. Właśnie dzisiaj zmieniam adres zamieszkania. Ciągłe pytania, domysły i namowy do powrotu nie pozwalały mi prowadzić normalnego życia. Chciałam po prostu zapomnieć o tym wszystkim i zacząć żyć jak normalna siedemnastolatka. Postanowiłam skończyć szkołę, a potem udać się na studia medyczne. Potrzebowałam jakiegokolwiek zajęcia, aby choć na chwilę oderwać myśli od tragicznego wydarzenia sprzed kilku miesięcy. Musiałam podjąć decyzję o wyprowadzce. Inaczej nigdy nie zamknęłabym tamtego tematu, nie pogodziłabym się z zakończeniem mojej kariery. Oczywiście, że jest mi strasznie trudno zostawiać rodzinę, przyjaciół, tyle ważnych osób, lecz nie mam innego wyjścia. To jedyna szansa na normalne życie.

    Skierowałam się do łazienki, gdzie wzięłam szybki prysznic. Zimna woda wyrwała mnie z zamyśleń i chociaż na chwilę pozwoliła pomyśleć o jednorożcach. Zamknęłam oczy, ciesząc się spokojem panującym w mojej głowie, ale także domu. Jednak wszystko co dobre szybko się kończy. Usłyszałam głośne wołanie mamy o tym, że za kilkanaście minut wyjeżdżamy na lotnisko. Zakręciłam wodę i wyszłam spod prysznica. Wytarłam ciało białym, miękkim ręcznikiem, a następnie założyłam wybrany wczoraj zestaw. Chwyciłam ostatnią walizkę, którą zostawiłam w przedpokoju, a sama skierowałam się do kuchni. Nie byłam głodna, jednakże rodzicielka zmusiła mnie do zjedzenia dwóch kanapek. Jeszcze raz rozejrzałam się po mieszkaniu.

     Przed domem ani na lotnisku nikt na nas nie czekał. Ze wszystkimi pożegnałam się wczoraj wieczorem. Pożegnanie nie należało do najłatwiejszych, aczkolwiek udało mi się przez to przebrnąć. Każdy płakał, nikt nie ukrywał emocji. Doskonale wiem, że szybko o nich zapomnę, lecz nie potrafiłam odejść bez jakichkolwiek wyjaśnień. Wychowywałam się z nimi, dorastałam wśród nich. To oni zawsze mnie wspierali, pocieszali po porażkach. Dzięki nim nauczyłam się walczyć do końca mimo wszystko. Wiele im zawdzięczam, ale nie mogę nazwać ich przyjaciółmi. Nie wiedzieli o mnie wszystkiego, nie zwierzałam się im ze swoich problemów. Po prostu byli ze mną w czasie rozwijania się mojej kariery jako dobra motywacja do dalszej pracy. Krytykowali mnie, ochrzaniali, jednak dzięki nim tak daleko zaszłam i za to zawsze pozostanę im wdzięczna.

    Najtrudniej rozstać było mi się z Susan- moją jedyną i prawdziwą przyjaciółką. Traktowałam ją jak siostrę, mówiłam jej o wszystkim, szukałam u niej dobrych rad. Przyjaźniłyśmy się od przedszkola. Często dochodziło między nami do kłótni, ale zawsze się godziłyśmy. Nigdy nie umiałam się na nią długo gniewać. Znosiła moje głupie pomysły i dzielnie pomagała mi w ich realizacji. Kryła mnie przed mamą, ukrywała w  swoim domu. Mogłam do niej przyjść z problemem o każdej porze dnia i nocy. Tylko z nią obgadywałam innych, tylko ją prosiłam o porady w sprawach sercowych. To dzięki niej rozpoczęłam przygodę z tańcem. A teraz nie słuchając jej, tak po prostu ją zakończyłam.

    Wsiadłam do taksówki. Ostatni raz spojrzałam na dom. Zamknęłam oczy, aby się nie rozpłakać. Będzie mi tego wszystkiego brakować. To tu przeżyłam najwspanialsze chwile mojego życia. To tu wygrałam pierwszy konkurs, a potem osiągałam coraz lepsze wyniki. Jako piętnastolatka wygrałam Mistrzostwa Niemiec. Rok później wyjechałam do Londynu, gdzie odbyły się Mistrzostwa Europy, które wygrałam po dogrywce. W ciągu dwóch lat stałam się rozpoznawalna w świecie tańca. Otrzymałam wiele propozycji od gwiazd, jednak z każdej rezygnowałam. Nie potrzebowałam sławy, rozgłosu ani fanów. Tańczyłam, ponieważ sprawiało mi to wielką przyjemność, a wszelkie konkursy to tylko urozmaicenie.

     Wygodnie usadowiłam się w samolotowym siedzeniu. Miałam miejsce przy oknie, dlatego też skierowałam swój wzrok za nie. Uważnie przyglądałam się widokom. Możliwe, że ostatni raz je widzę. Po moim policzku spłynęła samotna łza. Szybko ją otarłam i zacisnęłam powieki, aby następne nie podążyły za jej śladem. Siedząca obok mnie starsza pani zauważyła moje zachowanie. Przyjrzała mi się dokładnie i posłała ciepły uśmiech.

- Ja wiem, że jest ci ciężko. Zostawiasz tutaj wszystko i wszystkich. Myślisz, że nic już nie będzie takie samo. Jednak z czasem zrozumiesz, że ten wyjazd nie zmieni ciebie, lecz twoje otoczenie. Przekonasz się, że tak naprawdę odmieni twoje życie na lepsze. Poznasz tam nowych ludzi, znajdziesz przyjaciół lepszych niż dotychczas, a przede wszystkim odnajdziesz swoją drugą połówkę. Teraz mi nie wierzysz, lecz za kilka lat wspomnisz moje słowa- uśmiechnęła się staruszka.

      Posłałam jej wdzięczne wspomnienie, lecz zapewne wyszedł mi grymas. W głowie dokładnie przetwarzałam i analizowałam słowa kobiety. Skąd ona mogła wiedzieć, co czuję? Może jest wróżką albo jasnowidzącą? Po co w ogóle wtrąca się w moje sprawy? Gdybym naprawdę nie chciała wyjeżdżać, to zniosłabym wszystkie pytania i została w Velden. Czy ja naprawdę jestem aż taka głupia, żeby marnować sobie życie? Tak, jestem.

       Pokręciłam głową, odganiając głupie myśli, których z każdą sekundą pojawiało się coraz więcej. Nie sądziłam, że kilka zdań tak bardzo może zmienić moje poglądy. Do tej pory myślałam, że z tej chorej sytuacji mam tylko jedno wyjście. Wyjście, które pozwoli rozpocząć mi normalne życie. Wyjście, dzięki któremu zapomnę o wszystkim, co mnie spotkało. Wyjście, które zmieni wszystko na lepsze. Pomyliłam się jak zawsze.

   Impuls. Jeden głupi odruch. Jedna głupia myśl. Jedna nieprzemyślana decyzja. Tak niewiele, a wystarczyło do zrujnowania życia.

                                                                      

***

   
    Budzik. Kto normalny wymyślił to urządzenie? Zaklęłam pod nosem, kiedy usłyszałam odgłos rozbijanego zegarka o ścianę. Zdenerwowana wstałam z łóżka, a następnie udałam się do łazienki.

      Wielka Brytania. Hrabstwo West Yorkshire. Bradford. Mój nowy dom. Moje nowe życie. Lepsze czy gorsze? Zapomnę czy nadal będę pamiętać? Co takiego przyniesie mi los? Jaki scenariusz napisze mi życie?

      Pierwszy dzień w nowej szkole. Stresuję się bardziej niż przed mistrzostwami. Nawet nie wiem, czego się boję. Ludzi? Nauczycieli? Rozpoznania?

     Zakręciłam zimną wodę, która przez dziesięć minut spływała na moje ciało. Nie czułam zimna, nie czułam nic. Zatraciłam się w rozmyślaniach nad różnymi scenariuszami mojej przyszłości. Jednak nic nie trwa wiecznie, a szkoła nie poczeka. Wtarłam w swoje ciało czekoladowy balsam, a następnie założyłam wybrane ubrania. Długie, czerwone włosy rozczesałam i związałam w niedbałego koka. Usta musnęłam arbuzowym błyszczykiem. Stawiam na naturalność, dlatego nie potrzebuję zbyt wielu kosmetyków.

      Gotowa i przygotowana do pierwszego dnia w szkole zeszłam na dół. Wcześniej spakowałam najpotrzebniejsze książki do torby. W kuchni zjadłam dwie kanapki, które przygotowała moja mama. Po kilku minutach pożegnałam się z rodzicielką i wyszłam z domu. Do liceum miałam tylko dziesięć minut dogi pieszo, więc nie prosiłam matki o podwózkę. Spacerkiem dotarłam do nowoczesnego budynku, w którym mieściło się technikum i liceum. Ogromna uczelnia podzielona była na dwie części tak, aby nikt nie pożądany nie dostał się na drugą połowę. Pozytywnie zaskoczona widokiem szkoły weszłam do środka. Kolorowe ściany pokryte były zdjęciami różnych miast, sławnych osób i prawdopodobnie uczniów. Nikły uśmiech wkradł się na moją twarz. Takiej budowli jeszcze nigdy nie widziałam.

     Ruszyłam prosto przed siebie. Po kilku minutach znalazłam sekretariat, do którego natychmiast weszłam. Grzecznie przywitałam się ze starszą panią, która po chwili wręczyła mi plan szkoły oraz kluczyk. Podziękowałam za wszystko i opuściłam pomieszczenie. Lekko zestresowana wędrowałam długim korytarzem w poszukiwaniu szkolnej szafeczki. Uważnie rozglądałam się dookoła i zapamiętywałam najmniejsze szczegóły. W końcu przypomniałam sobie o mapce i dotarłam do celu. Wpakowałam do szafki niepotrzebne książki i kurtkę. Przelotnie spojrzałam na plan i wolnym krokiem udałam się w stronę odpowiedniej klasy. Nie przypuszczałam jednak, że tak krótka wędrówka namiesza w moim życiu.

- Verena Vogel- usłyszałam za sobą znajomy, bardzo znajomy głos. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek go usłyszę. Na pewno nie w takim miejscu.
__________________________________________________________
Dziękuję za motywujące komentarze. Za krytykę również. Mam nadzieje, że ten rozdział przypadnie Wam do gustu. Informować? Nie ma problemu. Zostaw jakieś namiary na siebie w odpowiedniej zakładce.
  No to ten... Czytajcie, komentujcie i do następnego! ;)